Pianospelen

Wanneer je iets wilt vertellen over je hobbies, dan glijdt je leven als het ware weer langs je heen net zoals je je fotoalbum's weer eens chronologisch doorbladert. Je komt dan allerlei ups en downs tegen en het positieve is dan meestal dat de hoogtepunten in die beelden de overhand hebben. Voor mij is het belangrijk geweest, dat mijn moeder in de jaren vòòr de wereldoorlog II, dus zo omstreeks 1939

mijn vader wist te overtuigen, dat het belangrijk was om een piano aan te schaffen, want dat hoorde volgens haar bij een goede opvoeding van je kinderen. Bovendien had zij herinneringen aan het accordeonspel van haar vader ( haar ouders overleden beiden op jonge leeftijd ( ). Het werd een Petroff piano geleverd door de Fa. Ansingh, destijds in Zwolle).

Inmiddels had ik de toen gebruikelijke eerste muzieklessen classicaal gevolgd aan de Stedelijke Muziekschool van Zwolle in de Boemendalstraat. Het logisch gevolg was natuurlijk pianoles. Over die eerste jaren daarvan heb ik geen herinneringen. Wel het feit, dat ik in de oorlog les kreeg van de pianoleraar Beunk bij hem thuis in de Prins Hendrikstraat. Ik had in die tijd enige bescheiden vorderingen gemaakt, maar daarna was het - zoals het zo vaak schijnt te gaan - pas de les nog even doornemen vlak voordat je weer moet opdraven. Dat betekende van maand tot maand hetzelfde stuk spelen op les en steeds dezelfde fouten weer maken. Ik herinner me nog exact het pianostuk. De Sonate nr. 12 van Jos.Haydn. Hiernaast in notenbeeld.

Na de oorlog in 1945 ( ik was toen ruim 12 jaar oud) kwam de muziekschool weer in beeld en kreeg ik een nieuwe pianoleraar. Mijn Moeder had intussen begrepen, dat ik de piano eigenlijk niet kon missen. Elke dag speelde ik wel, maar niet mijn lessen; meestal probeerde ik ook toen gangbare "mopjes" te spelen en dat deed ik zonder bladmuziek.

De nieuwe leraar gaf op een zeker moment te kennen, dat ik beter mij kon gaan toeleggen op de mopjes en dat vond ik eigenlijk ook. Er werd dus gezocht naar een mopjes pianoleraar en die werd gevonden in de persoon van Terry Backers; hij woonde in de Roggestraat in een bovenwoning en speelde eigenlijk accordeon maar gaf ook les in piano. Hij werkte met echte akkoorden in de linkerhand en schreef de schlagers, meestal Amerikaanse en Engelse nummers zelf met de pen uit in een notenboekje. Die boekjes moeten nog wel ergens liggen; ik heb ze jaren gespeeld.

Het liefst speelde ik echter op basis van de geleerde of zelf ontdekte akkooorden op m'n eigen manier piano. Het moest swingen en de rhytmiek moest duidelijk alleen door de piano geleverd worden. In mijn verdere spel heb ik mij ook altijd in die richting ontwikkeld en samenspelen met andere amateur musici was eigenlijk niet aan mij besteed. Ik hield ( en houd) van Erroll Garner, Hampton Hawes maar ook van Louis van Dijk en Jan Vayne om er maar een paar te noemen.

Een paar jaar heeft deze "muzikale vorming" plaatsgevonden. Het stopte vanwege mijn tijdgebrek en besognes op het Gymnasium Celeanum in Zwolle. Dat betekende geen muzieklessen meer maar wel lekker de spanningen en inspanningen van de school van je afspelen op de piano. Improviseren op blues schema's was erg favoriet. Dat alles heeft zich jaren zo voortgesleept tot het moment, dat ik bij mezelf ontdekte, dat ik steeds weer terugviel op dezelfde foefjes en akkoordjes. Met andere woorden: ik was gewoon vastgelopen en kwam geen steek verder!

Omstreeks 1973 ( ik was toen 41 jaar) vond mijn benoeming in Avereest (Dedemsvaart) plaats; wij verkochten onze bungalow in Heerde (onze laatste woonplaats) en maakten een leuke winst voor die tijd; besloten werd ondermeer voor dat geld een echte mooie vleugel aan te schaffen en dus verscheen in die periode in ons nieuw gebouwde huis een Steinway met daaraan gekoppeld de vraag: hoe gaan we dit instrument gebruiken. Die vraag was snel beantwoord: Weer opnieuw diende ik mij te storten in het lescircuit en wel in het klassieke genre. Van daaruit verwachtte ik weer inspiratie op te doen voor mijn pianospel.

Zo'n voornemen is gemakkelijk op te pakken, doch de uitwerking is een moeizaam proces!! Ik leek een ramp te zijn als leerling voor mijn nieuwe piano-lerares Erna Kappelhoff. Zij had ruim twee jaren nodig om al mijn in de afgelopen jaren aangeleerde rhytmische "fouten" in het klassieke genre uit te bannen. Het kwam er op neer, dat ik dacht alles rhytmisch goed te spelen maar in feite speelde ik alles op een swingende manier en dus niet exact in de maat. Dat gaf bij de klassieke muziek een heel onrustig en niet acceptabel klankbeeld.

Na Erna Kappelhoff had ik een paar jaar les van Marie van Nieuwkerken, aan de Streekmuziekschool in Dedemsvaart. Nadien mocht ik mij leerling gaan noemen van Kees van Dalen in Zwolle en na zijn overlijden van Henk Ekkel.

Al met al heb ik toch wel acht jaren les gehad. Ik heb veel gestudeerd en veel geleerd in die jaren en ben nu in staat de grote componisten - zij het niet feilloos - te spelen en dat geeft veel voldoening. Mijn techniek is aanmerkelijk verbeterd en wat belangrijk is bij klassieke muziek: het vormen van klanken uit de vleugel, aangepast aan iedere specifieke en bedoelde situatie, geeft een enorme voldoening. Iedere componist vraagt weer om een aparte benadering en eigenlijk kom je daarmee nooit klaar.

Als afsluiting van dit gedeelte hobbies nog een paar foto's: Links onze kinderen Lucia en Hielke omstreeks 1971 in Heerde en rechts een foto in Dedemsvaart omstreeks 1988.